Een kleine update over hoe het mij vergaat in deze rare tijd.

Een week of drie geleden ben ik weer begonnen met lesgeven. Ik heb je toen verteld dat dit enorm dubbel voelde vanwege de risico’s die hieraan kleven. In de afgelopen weken ben ik er steeds meer vertrouwen in gaan krijgen. Plezier in je werk is zo belangrijk, althans voor mij, en dat gevoel kwam weer! De dagen begonnen weer met de gedachte: “Ik mag weer werken”, i.p.v. moeten 😉 De onrust die ik voelde ebde langzaam weg en maakte plaats voor een tevreden gevoel. Kortom, ik had er weer zin in!

Al mijn leerlingen weten hoe het met mij is en wat ik mankeer. Ik maak daar geen geheim van, zoals je weet. Dat doe ik omdat ik denk dat het voor hun beter te begrijpen waarom ik bepaalde keuzes maak (qua tijdsindeling etc…). Daarnaast vind ik het niet meer dan logisch dat ik ze vertel wie ik ben, net zo goed als dat ik altijd alles wil weten wat hun bezig houd.

Ze weten dus allemaal hoe de vork in de steel zit en daar hebben we het de eerste les na de lock-down uitgebreid over gehad. Aangezien ik met volwassenen werk, heb ik met ze afgesproken dat ze aangeven als er iets veranderd is in hun situatie qua gezondheid van hun zelf als ook van de huisgenoten. Daarnaast krijgen ze ook elke les een reminder in de mail en via sms. De vragen die ik moet stellen volgens het protocol heb ik ze eerste keer dus gesteld en daarna niet meer.

In het begin vroeg ik mij af of ze wel eerlijk zouden zijn omdat ze graag willen lessen en er niet op zitten te wachten dat ik de les afzeg vanwege een loopneus. Dit was een gedeelte van de onrust die ik voelde. Zoals ik al zei, dat gevoel ebde langzaam weg… tot gisteren. In de ochtend stapte een leerling in nadat ik de auto grondig had schoongemaakt. We hadden 50 meter gereden op het moment dat ik vroeg of hij misschien verkouden is want ik hoorde hem een beetje nasaal praten. Zijn antwoord was “ja een beetje…”! Je begrijpt dat ik hem direct rechtsomkeert heb laten maken en hem heel duidelijk gezegd wat er van vond. Hij zal het niet snel nog eens flikken maar wat dat betreft is het leed al geleden.

Het voelt op dit moment dat ik weer terug bij af ben. Blijkbaar kan ik niet op het verantwoordelijkheidsgevoel van sommige leerlingen vertrouwen en dat doet wat met me. Dat de angst hierdoor weer oplaait doet ook wat met me. Ik heb besloten mij netjes aan het protocol te houden en weer bij elke les netjes de vragen te stellen. Of ze heel eerlijk in hun antwoorden zijn moet je maar afwachten en daar zit dan ook meteen mijn grootste zorg.

Ik houd mij zo goed mogelijk aan het veiligheidsprotocol, zowel zakelijk als privé. Alhoewel ik dat steeds moeilijker vind maar ik houd vol!