De dag dat je kinderen een uitvaart moeten gaan regelen is voor menig ouder nog heel ver weg, althans daar ga je van uit en dat hoop je. In ieder geval bedenk je niet dat ze met hun 24 en 25 jaar voor een voldongen feit staan.

Vorige week maandagavond laat word ik wakker gebeld door Remy. Ik lag met koorts op bed want diezelfde middag mocht ik mijn injectie weer ontvangen. Die valt soms goed en soms ook niet, zoals nu. Hij vertelt mij dat zijn schoonmoeder met spoed naar het ziekenhuis moet en aangezien Daniëlle daar al is, vraagt hij of wij hem daar naartoe kunnen brengen. Eer ik er erg in had, stond Kitty al naast haar bed, aangekleed en wel en heeft zij Remy opgehaald en naar zijn auto gebracht. Die nacht hebben Kitty en Remy nog regelmatig contact gehad uiteraard.

Als ik ’s ochtends wakker word, is Kitty met Remy aan de telefoon. De moeder van Daniëlle is helaas overleden die nacht. Wat een drama, wat een schok. Zo plotseling kan het dus gaan.

En daar sta je dan; allebei halverwege de twintig, met een broertje wat ineens geen moeder én geen huis meer heeft. Een zus die nog geen twee weken daarvoor bevallen is van de tweede. Dan ben je ineens een gepast afscheid aan het regelen. Voor je moeder en vooral ook voor jezelf. Hoe kan je nou in zo’n korte tijd afscheid nemen? Wat oneerlijk!

De afgelopen week is voor hun als een roes voorbij gegaan denk ik zo. Ze zijn elke dag wel honderd keer in mijn gedachten geweest. Ze hebben veel zaken uit moeten zoeken. Het afscheid moeten regelen en gelukkig hoefden ze dat niet helemaal alleen te doen natuurlijk.

Maar wat waanzinnig trots ben ik als ik zie hoe ze het aanpakken, hoe sterk zij zich opstellen en tegelijk wel het verdriet toelaten voorzover ze daar op dit moment de tijd voor vinden. Bepaalde zaken die lastig of vervelend zijn worden toch opgepakt en uitgevoerd. Wat een volwassen mensen zijn het inmiddels toch!

De uitvaart is gedaan, het afscheid is genomen en natuurlijk is er nog veel werk te verzetten maar het is ook belangrijk om even goed stil te staan bij dit verdriet. 

Ik voelde mij zeer vereerd en dankbaar dat ik dit afscheid voor hun heb mogen vastleggen. Zullen ze snel de foto’s gaan bekijken? Dat weet ik niet en is niet belangrijk. Het belangrijkste is dat ze er zijn op het moment dat ze dat willen.

Lieve kids, ik kan het niet vaak genoeg gezegd hebben; wat ben ik apetrots op jullie en wat een respect heb ik voor jullie! Jullie hebben zoveel kracht en doorzettingsvermogen laten zien daar kan menigeen nog wat van leren.
Op dit moment zit ik zelf in een niet zo erg toffe periode zoals jullie weten maar ik voelde mij door jullie geïnspireerd en gemotiveerd. Heel veel sterkte in de komende tijd toegewenst en weet dat wij er altijd voor jullie zullen zijn.