Dankbaar en trots

Poehee, Wat een week was dit weer..

Het is nu zondagochtend en als ik dit begin te schrijven, zit ik nog in bed met een kopje koffie wakker te worden. Zoals zo vaak lig ik na te denken over de afgelopen dagen en heb ik eindelijk tijd om eens goed te reflecteren op wat er gebeurd is.

De dagen staan de laatste tijd in het teken van mijn naderende afscheid van de rijinstructie. Er moeten wel wat zaken geregeld worden zoals uitkering en de overname van mijn lesauto. Het één klinkt en is iets eenvoudiger dan het andere. Deze week is de arbeidsdeskundige langs gekomen om te bespreken hoe we verder gaan en wat precies de plannen zijn. Het blijft confronterend om te moeten vertellen dat ik niet wil maar wel moet stoppen met werken. Gelukkig wordt er meegedacht en komen we vrij snel tot een realistisch en werkbaar plan. Het is even afwachten wat de verzekering ervan gaat vinden maar daar kan ik nu niets meer aan doen. Ik heb weer een vinkje gezet!

De auto zal nog wel even een punt van zorg blijven maar dat moet ik maar proberen los te laten. Gisteravond werd ik gebeld door iemand die op het punt staat een nieuwe lesauto aan te schaffen. Hij had zeker interesse en gaat er over nadenken. Hij is de zoveelste in de rij want er is genoeg interesse voor de auto maar het is toch blijkbaar lastig een 1 jaar oude auto door te schuiven. Kitty en ik hebben zitten rekenen en hij gaat er hoe dan ook uit. Zelf blijven rijden is veel te duur als hij vervolgens niets opbrengt. … loslaten voor nu dus…

Afgelopen woensdag ook een heel tof gesprek gehad met Lieke en dat geeft vervolgens weer genoeg energie. We zijn tot de conclusie gekomen dat ik op de goede weg ben!

Ik heb sinds enige tijd een nieuwe hobby. Piano spelen! Wat is dat echt enorm leuk om te doen. Ik moet mij zo ontzettend concentreren dat het ook mentaal een goede oefening is. Begin deze week ben ik in het trotse bezit van een digitale piano 😉 Die ik kan opbergen als ik hem niet gebruik, erg handig en hij klinkt ook als een echte piano in plaats van zo’n electronisch ding.. Alleen noten lezen is wel een dingetje. Het zal wel de leeftijd zijn want na een tijdje dansen die noten over het blad, en nee dat komt niet omdat ik zo mooi speel 🙂

Dat we ook heel triest nieuws hebben gekregen, hoort ook bij deze week ben ik bang. De oma van de jongens, de ex-schoonmoeder van Kitty, is vorig weekend overleden. Ze was al drie jaar alleen, na de dood van haar man, die ze heel erg miste. Maar ze zijn nu weer samen! De jongens gaan hier heel volwassen mee om (dat zijn ze tenslotte ook) en op hun eigen manier. Maandag werd duidelijk wanneer de uitvaart zou zijn en hoe graag ik er voor de jongens zou willen zijn, ging ik er vanuit dat vanwege de corona maatregelen dit niet mogelijk zou zijn. Niets is minder waar. Dat Kitty uitgenodigd zou worden, was voor mij volkomen logisch. Het is tenslotte heel lang haar schoonmoeder geweest. Ze heeft lang deel uitgemaakt van de familie maar de jongens hadden ook aangegeven dat ze graag hadden dat ik er ook bij zou zijn. Daar wordt je even stil van… Natuurlijk weet ik wel wat ik voor de jongens beteken en dat ik er voor hun bij hoor maar toch. Heel eerlijk geeft het mij een erg goed gevoel erbij te horen en te weten dat ze mij ook nodig hebben. Dit klinkt als een egoïstische gedachte en dat is het ook maar ik kan er niets aan doen.

De uitvaart was precies goed, met een traan maar zeker ook een lach werd er op een mooie respectvolle wijze afscheid genomen van hun moeder en (over)grootmoeder. En dan zie je dat kleine jongetjes, groot zijn geworden. De woorden van afscheid voor hun oma, echt prachtig! Zo volwassen, zo mooi. Ik groeide enorm als (stief)vader van trots! “Die zijn van mij” denk ik dan tussen de tranen door. Let wel, dat waren niet alleen tranen van verdriet maar ook zeker van geluk en trots.
Als kers op de taart verteld naderhand de tante van de jongens dat zij er ook op heeft gestaan mij uit die nodigen voor het afscheid. Van de jongens vond ik dit al een heel bijzonder verzoek waar ik graag gehoor aan gaf maar als Brigitte ook nog eens heel duidelijk aangeeft dat ik er voor de jongens moet zijn, dat ik erbij hoor… Wat een vreselijk lieve familie is dat toch!

Nancy was er natuurlijk ook bij, nichtje van de jongens. Ze woont tegenwoordig in Curaçao (of moet ik zeggen op Curaçao?) maar ze was natuurlijk voor deze gelegenheid overgekomen naar Nederland. Leuk om haar ook weer even te spreken. Ze is niet alleen mijn nichtje (of moet ik zeggen stief-nichtje ;-)) maar ook oud-leerling. Het is wel leuk om te horen dat het autorijden daar er heel anders aan toe gaat maar ik ben blij te horen dat ze mij nog weleens in gedachten hoort zeggen “Oké, spannend…” als ze iets doet wat ik niet zo’n goed idee vond.

Het afscheid was gelukkig zo gepland dat ik eerst examen kon gaan doen. Het zal wel toeval geweest zijn denk ik maar toch, wel handig. Vrijdagochtend mocht ik dus weer mijn vijfjarige praktijkbegeleiding doen. Begin dit jaar heb ik hem ingepland, voordat ik het idee had om te stoppen met de rijinstructie. Natuurlijk ging het allemaal goed en wist ik mij daar zonder extreme zenuwen doorheen te slaan… Nou ja, oké ik was wel “ietwat” nerveus maar dat bleek toch weer nergens voor nodig. Niet met vlag en wimpel maar het was voldoende. De bevoegdheidspas die ik eind januari binnen ga krijgen kan ik een maand later in de la leggen en niet meer naar omkijken. Maar ik heb het wel gedaan. Trots op mijzelf!

De afgelopen week was ook een week van uitersten op rijinstructie gebied. Ik heb nog nooit meegemaakt dat ik op het punt sta een leerling dringend te adviseren naar een andere rijschool te gaan zoeken. Dat voelt echt heel erg vervelend maar ik denk dat het het beste zal zijn voor ons allebei.
Ook kreeg ik van een oud-leerling een alleraardigst berichtje binnen die het andere uiterste weer aangeeft en duidelijk maakt waar ik het voor doe. Ik zal een screenshot hierbij voegen, als ik het niet vergeet ;-).

Al met al een drukke week met ups and downs maar ik laat mij niet kennen. Ik voel mij de meeste van de tijd goed en dat komt omdat ik weet dat ik op de goede weg ben. De komende week staan er ook weer veel dingen op de planning. Zoals een ziekenhuisbroek voor controle en nieuwe kuur, een examen van een leerling, een gezellige lunch, een pianoles afspraak en natuurlijk de nodige lessen.

Wat zeg je, “komt goed”? Ja dat weet ik dat het goed komt!

Koekjes bakken en spelletjes doen op zondag

1 gedachte over “Dankbaar en trots

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.