Beestjes

“Beestjes” zoals de dokter ze noemden. Wij normale volwassen mensen zeggen ook wel bacteriën.

Het ziet er naar uit dat ik het ziekenhuis in moet vanwege mijn picclijn* en het ziekenhuis pas mag verlaten als ik een nieuwe heb aan laten leggen. Voelt een beetje dubbel!

Wat is er gebeurd? Ongeveer een half jaar geleden heb ik een picclijn laten aanleggen in mijn rechterarm. *Een picclijn is een soort van permanente externe aansluiting voor je aderen. Er wordt een slangetje naar binnen gevoerd, je aders in helemaal tot aan je hart. Aan de andere kant bungelen dan twee tuutjes waarmee ze op een makkelijke manier bloed kunnen aftappen, contrastvloeistof kunnen inbrengen en/of medicatie kunnen toedienen. Dit laatste was nog niet van toepassing bij mij maar omdat ik heel slecht te prikken ben en dit wordt alleen maar slechter, hebben we besloten deze lijn aan te brengen. Omdat hij in mijn bovenarm zat en ik er meestal een sleeve overdroeg, viel hij niet erg op. Vervelend was het wel en soms ook wel lastig maar ik had er inmiddels redelijk vrede mee gesloten. De voordelen wegen zeker op tegen de nadelen, althans tot een paar weken geleden nog wel.

Natuurlijk moet dit regelmatig schoongemaakt en doorgespoeld worden zodat de lijn niet verstopt raakt en er geen ongenodigde gasten binnenkomen (de “beestjes”). Blijkbaar hebben we dit laatste niet helemaal kunnen voorkomen. Met Moederdag werd ik plots niet lekker en vanaf dat moment ben ik af en aan behoorlijk ziek geweest. Na anderhalf week ziek zijn was thuiszorg er weer en ontdekte een ontsteking/pus rondom de picclijn. Direct door naar de SEH van het EMC en de lijn werd verwijderd en bloedmonsters werden afgenomen. Met een doos antibiotica werd ik naar huis gestuurd. Omdat in mijn rechterarm een trombose was ontstaan kreeg ik ook bloedverdunners mee.

De volgende dag werd ik gebeld met het nieuws dat ze een huidbacterie hadden gevonden in mijn bloed. Die blijkt daar niet te horen en dus is het verzoek om per direct weer terug te komen om wat langer te blijven. De antibiotica moet namelijk via een infuus rechtstreeks in mijn bloed ingebracht worden. Dit zou ongeveer een week duren werd er gezegd.

De afdeling waar ik terecht kom is in het meest afgelegen deel van het ziekenhuis gelegen, zo lijkt het. Ze zijn denk ik bang dat we zomaar aan de wandel gaan. Als we dat zouden doen, verdwalen we geheid… Blijkt een noodvoorziening omdat de oorspronkelijke afdeling ingenomen wordt door covid patiënten.

Ik krijg een bed toegewezen, zo’n luxe die je elektrisch alle kanten op kunt instellen, en er wordt getracht een infuus aan te leggen. Tja, laat dat nou een van mijn uitdagingen zijn. Dat lukt dus niet en ik word naar de anesthesist gebracht. Een Duitse daadkrachtige stevige dame, Duitsers zijn best lief hoor maar dat wist ik al, die wist het in één poging voor elkaar te krijgen maar waarschuwde wel dat dit bloedvat het vermoedelijk niet lang ging redden. Uiteindelijk gaat ze daar gelijk in krijgen.

Die nacht niet zo best geslapen. Ik was ook nog steeds af en aan koortsig en barstte van de hoofdpijn. Uiteindelijk een beetje gewend aan het ritme van de afdeling maar dat heeft wel even geduurd.

Een dag later had ik een vreselijke nacht, veel hoofdpijn (veel meer dan anders), transpireren, koortsig en vreselijk slecht geslapen. De volgende ochtend op het toilet ging ik bijna onderuit (flauw vallen). Gelukkig kon ik mijn bed zonder neer te gaan bereiken en werd ik direct aan alle kanten onderzocht en moest ik allerlei onderzoeken ondergaan. Dit ging nog een paar dagen zo door. De scan van mijn hoofd vond ik wel het meest beangstigende moment, tot nu toe. Omdat ik een vreselijke hoofdpijn had, woorden vergat of heel erg moest zoeken naar woorden, tijd nodig had om mijn woorden überhaupt te vormen dachten ze, maar zeiden ze niet, dat er iets in mijn hoofd niet in orde zou zijn. Nu kan ik daar een heel flauw grapje overmaken maar dat doe ik niet, te vroeg ;). Ik onderging het omdat dat de enige manier was die mij verstandig leek. Ik werd onderzocht door twee neurologen, kreeg om de haverklap controles voor bloeddruk en glucose etc. Ik werd erg goed in de gaten gehouden en daar ben ik super blij mee. Uiteindelijk konden ze op de ct scan niets vinden en bij nader onderzoek vonden ze andere scans niet nodig. Ik kon inmiddels mijn woorden redelijk snel vinden, alhoewel ik nog weleens niet op een woord kan komen maar dat was al, en mijn controles laten geen rare dingen meer zien.

Dit was absoluut niet voor herhaling vatbaar.

Doordat ik nu antibiotica krijg, moest ik ook stoppen met de medicatie die ik tot nu toe kreeg. Oftewel mijn normale behandeling, wat ik ook wel weer spannend vind. Het zal denk ik niet zo’n vaart lopen maar het voelt toch een beetje alsof je naar het zwembad gaat en je neemt een duik en komt er dan achter dat je geen zwembroek aan hebt. Ik weet niet of deze vergelijking logisch klinkt maar wat ik bedoel is dat mijn bescherming weg is. De kankercellen kunnen weer hun gang gaan. Mijn verstand zegt dat het niet zo’n vaart zal lopen.
Voordeel is wel dat ik nu bijna helemaal van de hoofdpijn af ben.

Ondertussen lig ik hier alweer een dag of zes. Het infuus is inmiddels verhuist naar mijn voet (heel pijnlijk!) en ben ik binnen de kamer gepromoveerd naar een plekje naast het raam. De hoofdpijn is weg, de controles zijn prima en ik voel me ook goed. Geen temperatuurschommelingen meer. Het enige wat mij hier nu nog houd is het feit dat die bacterie uit mijn bloed moet zijn voordat ze kunnen laten gaan. Wel met picclijn want de antibiotica moet ik nog minstens een dag of veertien voortzetten.

Morgen en overmorgen staan er wat scans op de planning van zowel mijn reguliere controle als een scan voor de bacterie. Dan hoop ik het verlossende woord te horen wanneer ik naar huis mag en natuurlijk wat de status is van mijn ziekte voortgang.

EDIT (za 29-5): De scans zijn achter de rug en de uitslagen zijn positief. Of negatief, hoe je dat ook wil zien. Ten eerste zijn de tumoren niet verder gegroeid en dus is de situatie rond de kanker nog steeds stabiel!! De scan die uitsluitsel over de bacterie haarden in mijn lichaam moest geven is ook positief. In mijn arm zit een haard maar dat was al bekend. Verder zijn er geen haarden ontdekt en dat is ook goed nieuws!!
Wat wel heel erg tegenviel was de ct scan. Dit was ook de eerste keer dat ik weer met contrast vloeistof gescand zou worden. Een andere vloeistof, waarmee ik getest was op allergische reacties en die toen negatief bleek. Helaas, niets is minder waar. Ik kreeg weer een allergische reactie. Niet zo erg als vorig jaar januari maar dat ik allergisch ben voor dat spul, dat is nu wel zeker. Dit geeft een behoorlijke knauw in het vertrouwen van het onderzoek en de mening van de allergoloog en een flinke knauw in het vertrouwen in mijn eigen lichaam. Die was toch al niet meer zo groot maar nu weer een stukje minder. We gaan terug naar een “droge” ct in combinatie met een mri zoals we dit afgelopen jaar ook hebben gedaan. Dit heb ik donderdag met mijn eigen arts, Robbrecht, kunnen overleggen. Ze kwam op mijn verzoek even langs en dat was fijn om haar even te kunnen spreken.

Aangezien de covid maatregelen voorschrijven dat je maar één bezoeker per dag mag hebben, mis ik iedereen vreselijk maar ik voel mij erg gelukkig dat ik Kitty wel elke dag kan zien, de lieverd! Ik ben blij dat er voor haar ook goed wordt gezorgd. Ze hoeft niet te koken, het huis wordt gepoetst, ze heeft zelfs al een keer twee privé chauffeuses gehad om naar Rotterdam te gaan. Kitty en ik boffen maar met zoveel lieve mensen om ons heen!

Het is nu zaterdag, dag 11, en het is stralend mooi weer. Aangezien ik gisteren ben voorzien van een nieuwe picclijn, hebben de zusters bekokstoofd dat ik naar buiten mag met Kitty, de schatten! Gisteravond al een kort voorproefje gehad maar vandaag gaan we even naar het parkje waar ik vanuit mijn bed uitzicht op heb. Maandag of dinsdag naar huis (vind ik 😇)!

5 gedachten over “Beestjes

  1. Lieve Theo, laat mij niet zo schrikken man. Wel blij dat het de goede kant op gaat. Fijn dat Kitty er voor je kan zijn en dat je lekker naar buiten mag.

    Gedraag je en hopelijk gauw naar huis. Heel veel beterschap en virtuele knuffels

  2. Jeetje Theo wat heftig allemaal! Die beestjes moeten maar gauw vertrekken. Heel veel beterschap, fijn dat je bijna naar huis mag en dat er ook positief nieuws is na de scans! Sterkte! Liefs voor jou en Kitty 😘

  3. Heel veel sterkte Theo. Ik hoop snel dat je van de “beestjes” af bent en weer kan herstellen en weer lekker naar huis mag.

  4. Het ziekenhuis, de enige plaats waar je dolblij kunt zijn met een negatief resultaat! Je bent op de app een stuk milder dan in je stukjes die je hier schrijft.
    Ik hoop dat je snel weer thuis bent, broertje!

Laat een antwoord achter aan Désirée olfers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.