Goed nieuws!

Donderdag 15 februari, ruim drie weken na het slechte nieuws van de uroloog.

Zojuist terug van de oncoloog. Hij heeft goed nieuws! De scans die ik de afgelopen weken heb laten maken laten geen afwijkingen zien. Geen activiteiten van belang in ieder geval. PSA was zelfs nog een tiende gezakt maar de laatste keer dat die gemeten was, is drie weken geleden dus dat zegt niets.

Op dit moment dus geen reden om een volgende behandeling te starten. Dat is heel erg goed nieuws want hoe langer we dat kunnen uitstellen, hoe beter.

De arts stelt voor om over drie maanden weer af te spreken maar ziet direct aan mij dat ik het daar niet mee eens ben. Ik ben ondertussen erg bang geworden, of liever gezegd nog banger geworden. Hij stelt meteen voor om over twee maanden al af te spreken. Ik vind het een echte fijne vent, bijna net zo fijn als mijn hematoloog maar daar kan hij sowieso niet aan tippen want dat is een vrouw 😉 Hij houdt ook de lymfe goed in de gaten beloofd hij dus ik hoef niet terug te komen bij de hematoloog. Dat had zij van de week ook al aangegeven. Ook heeft zij gezegd dat het lymfoom niet meer terugkomt, tenminste een grote kans dat dat niet gebeurd. Ook dat was heel erg fijn om te horen.

Ik realiseer mij net dat het nu alweer ruim een jaar is dat ik schoon ben van de lymfeklierkanker!

Ook dat is een reden om te proosten! (Misha bedankt voor de wijn, die komt nu erg goed van pas!!)

Hoe voel ik mij bij al dit goed nieuws? Ik heb gemengde gevoelens. Natuurlijk is het superfijn na een vreselijke drie weken om te horen dat er eigenlijk nog niets aan de hand is. Maar dat neemt niet weg dat er iets staat te gebeuren, vroeg of laat. Nu ben ik geen doemdenker maar dat is gewoon een feit waar je niet omheen kan.

Tot vier weken geleden voelde ik mij onoverwinnelijk. Er kon mij niets gebeuren want ik voelde mij steeds beter, kreeg energie van alle leuke dingen die ik doe. Beetje naïef misschien maar zo werkt dat nou eenmaal denk ik. Dan krijg je de uitslag bij een controle en hoor je dat het niet goed is, dat er dingen veranderen. Op zo’n moment voelt het alsof er een bom ontploft. Dat gevoel van onoverwinnelijkheid is in één klap weggevaagd. Je wordt met beide benen op de grond gezet, back to reality!

Nu ik dit goede nieuws heb gehoord denk ik inderdaad “hè wat fijn, we kunnen weer verder”. Maar er zit hoe dan ook een tijdbom in mijn lijf die een keer gaat ontploffen. Die klote ziekte gaat een keer winnen maar wanneer? Niemand die mij daar antwoord op kan geven. Misschien wil ik dat ook helemaal niet weten.

Terug naar de Typhoon… Ik zei de laatste keer dat we steil omhoog gaan en niet precies weten wanneer we de val naar beneden gaan maken en wat er dan gebeurd. Voor mijn gevoel blijven we nu even bovenaan op het hoogste punt steken. Zullen we met z’n allen langzaam naar beneden zakken, terug naar het begin zodat we weer veilig op de grond staan? Dat lijkt mij de fijnste optie. Misschien zelfs terug naar het begin waar we met z’n allen dit avontuur zijn begonnen. Misschien zelfs net doen alsof er niets gebeurd is… maar dat kan ik niet want er is veel te veel gebeurd.

Het kan misschien even duren maar ergens in de komende dagen of misschien zelfs weken gaan we de rollercoaster in zijn achteruit zetten en gaan we naar het punt waar we zijn ingestapt maar geef mij even de tijd. Voor nu blijf ik even bovenaan staan en wacht “rustig” af tot de rollercoaster misschien weer in beweging komt.

Om de slogan van de Alpe d’Huzes actie maar even aan te halen: OPGEVEN IS GEEN OPTIE

— Ik wil via deze weg iedereen bedanken voor alle lieve reacties en medeleven!! Weet dat ik alle reacties lees en heel erg waardeer. Dat geeft mij veel kracht!