Kom mee, dan stappen we met zijn allen in de Typhoon

16 januari 2019, Amphia ziekenhuis Breda. Op bezoek bij de uroloog.

We zijn op bezoek bij de uroloog voor controle. Wat ik eigenlijk al verwachtte, de PSA is weer gestegen. Deze is nu 1.6, het dubbele van 2 maanden geleden. Dit is reden voor hem om mij terug te verwijzen naar de oncoloog. Dat is schrikken… Dat had ik niet verwacht. Angst omklemt mij, ik weet even niet hoe te reageren.

Shit, de hormonen werken dus niet meer gaat er door mijn hoofd. Wat kunnen we nu nog doen? Welke behandelingen staan mij nu nog te wachten? Zijn er wel behandelingen mogelijk? Een miljoen vragen schieten door mijn hoofd en ik zie dat bij Kitty ook gebeuren. Wat een k… nieuws. We spreken af dat ik snel wordt gebeld door de oncoloog en de uroloog doet weer een stapje opzij, niet zijn werkveld. Hij houdt gepast afstand en laat zich niet teveel uit over wat ons wellicht te wachten staat maar dat het ernstig is, is duidelijk.

Ik voel dat we weer een ritje in de achtbaan gaan maken, maar het blijkt dit keer een iets ander ritje te worden. Namelijk eentje met een langere aanloop.

We gaan even terug in de tijd, zo’n 14 jaar geleden.

Ken je de Typhoon uit Bobbejaanland (https://youtu.be/RBXXCrjL5Gg)? Dit is de eerste achtbaan, en ook tevens de laatste, waar ik samen met Kitty in heb gezeten zo’n 14 jaar geleden. Ik ben niet zo’n held dus achtbanen zijn niet helemaal aan mij besteed. Ik had gezegd deze wel aan te durven maar dat was één keer en nooit meer…

Deze gaat een meter of 10/15 (hoeveel, geen idee??!) loodrecht omhoog alvorens als een malle naar beneden te vallen. Vooral de tocht naar boven is mij bijgebleven. Deze duurt, in mijn herinnering maar dat zal wat overdreven zijn, een minuut of heel lang. Dan zie je even helemaal niets anders dan lucht, je voelt het karretje naar voren kantelen en voordat je iets kunt zien schiet je al naar beneden. Wat volgt is een wilde rit, met loopings, wokkels en meer van die ongein. Vervolgens ben je binnen no-time weer bij het beginpunt maar vooral het begin is mij bij gebleven.

Wij zitten nu dus in deze Typhoon, alhoewel we een aangepaste versie hebben met veel meer stoeltjes, want anders past niet iedereen erin.

Vrijdag 26 januari hebben we de afspraak bij de oncoloog. Een hele kalme dokter zit hier voor mij. Hij neemt alle tijd voor mij, luistert naar me en vertelt me tenslotte dat er op dit moment geen reden is voor haastige acties. Geen reden voor paniek en ik heb zeker geen haast, waren zijn eerste woorden. Dat de hormonen die ik tot op heden krijg niet meer optimaal hun werk doen, is wel aannemelijk maar een volgende bloedafname moet duidelijkheid verschaffen hoe het met het Testosteron staat. Hij neemt met ons door wat de mogelijkheden zijn. Hij weet echter nog niet precies wat de juiste volgorde zal zijn en wanneer we daar aan moeten beginnen. Hiervoor spreken we af dat ik een botscan en een ct-scan zal moeten ondergaan. Daarna komen we weer bij hem terug.

Hij is het hele gesprek wel eerlijk. Hij geeft aan dat we in een nieuwe fase terecht komen, wellicht eerder dan dat we hadden bedacht. Ik ging er stiekem vanuit dat de hormooninjecties die ik nu kreeg voor een jaar of 20 zouden werken. Nu blijkt dat dus niet zo te zijn. Hier zijn de artsen altijd heel open en eerlijk in geweest dus die 20 jaar had ik mijzelf aangepraat. Maar toch… Anderhalf jaar is wel wat aan de korte kant vind ik maar goed, het is wat het is. Voorlopig blijf ik wel die hormonen toegediend krijgen, alle beetjes helpen.

Donderdag 1 februari krijg ik de botscan. Om kwart over twaalf moeten we ons melden voor een injectie met een radioactief goedje. Het prikken wil niet echt lukken. Bij het vijfde gaatje zit ie eindelijk goed. Inmiddels is dit wel de story-of-my-life want na zo’n 60 keer (als het niet meer is) geprikt te zijn geweest in de afgelopen anderhalf jaar, wordt het steeds lastiger om een goede ader te vinden. Het mag een wonder heten dat ik niet leeggelopen ben met zoveel gaatjes in mijn lijf maar je lichaam kan dat zelf wel goed oplossen zo schijnt.

Nu is het zo’n drie uur wachten tot het spul goed is gehecht aan de kankercellen in mijn botten. Kitty vraagt zich tijdens de lunch af wanneer ik licht ga geven. Wel handig als de stroom uitvalt ;-). Om 15.15 lig ik onder het apparaat en al vrij snel doezel ik weg want ik ben best wel moe en neemt Kitty haar kans waar om een foto te nemen, het boefje. Na ruim een half uur word ik wakker gemaakt en zijn we klaar.

Een week later moet ik mij weer melden voor de ct-scan. Het prikken gaat deze keer maar één keer mis, de tweede is het alweer raak. Ik had ze deze keer van te voren gewaarschuwd, dus ze hadden voorkennis. De ct-scan is zo gebeurd en voor ik het weet sta ik weer overeind. Slim was wel dat ze het infuus lieten zitten omdat ik ook bloed moest prikken. Scheelt weer een gaatje, alhoewel ik had er nu al twee en op het totaal aantal gaatjes zie je dat verschil ook niet. Maar goed, bloed afgeven was ook zo gebeurd door mijn kundige buurman, ik wist niet eens dat hij in het ziekenhuis werkt ;-), en voor ik het wist stond ik weer buiten.

Nu maar afwachten… Het is nu zaterdagavond 10 februari. Komende week gaan we duidelijkheid krijgen, zo heb ik bedacht want we hebben een afspraak bij de oncoloog en de hematoloog. We zullen zien.

De Typhoon klimt steeds hoger en hoger. We weten niet wanneer hij naar beneden zal vallen maar dat dat gebeurt, dat is zeker. Kitty zit als altijd naast mij, ik zou niet anders willen. Ik hou haar hand stevig vast want ik ben bang.