Twee titels in plaats van twee berichten. Dat is veel efficiënter 😉

Op het moment dat je de diagnose kanker krijgt, verdwijnt de grond onder je voeten. De achtbaan waar je dan in terecht komt is onvoorstelbaar heftig. Als je de diagnose krijgt gaan er allemaal vreselijke gedachten door je hoofd die allemaal niet rooskleurig zijn. Er gebeuren allerlei dingen die je eigenlijk nooit zou willen meemaken. Natuurlijk heb ik weleens van een chemo gehoord, beter nog, mijn moeder heeft er een aantal gehad waar ze ziek van werd. Dan krijg je zelf een infuus in je arm en dan stroomt er een transparante vloeistof je arm binnen die je vervolgens zo moe maakt dat je niets meer kunt doen. Gelukkig ben ik nooit (erg) misselijk geworden dus ik vind dat ik erg heb geboft.

Kortom, er gebeuren allerlei vreselijk negatieve dingen met je lichaam maar zeker ook met je hoofd als je ziek bent. Nu na meer dan anderhalf jaar na mijn diagnose verlang ik nog steeds terug naar de tijd van voor de kanker. Hierover heb ik een blog of twee terug al geschreven. Maar…

Maar er gebeuren ook mooie dingen, er ontstaan mooie en bijzondere vriendschappen en ik heb mooie, fijne mensen ontmoet. Al eerder heb ik geschreven over Els, de collega van Kitty, die mij na elke chemokuur een lief kaartje stuurde. Gelukkig heb ik haar vorig jaar in het echt mogen ontmoeten toen ik Kitty een keer op haar werk kwam halen. Zo heb ik ook Johan ontmoet tijdens een van onze evenementen die we georganiseerd hebben. Johan is een lieve man die zich ook genoodzaakt ziet de Alpe op te fietsen omdat een vriend van hem is overleden aan kanker. We kwamen hem weer tegen onderweg naar boven. Leuk! Sommige vriendschappen zijn intenser geworden of verder verdiept. Zo is Bianca niet alleen mijn fotografiemaatje en collega maar is onze relatie uitgegroeid tot iets heel moois en waardevols. Met recht een vriend voor het leven. En ook Melissa mag in dit rijtje niet ontbreken. Ook zij heeft een plekje in mijn hart veroverd. Al deze personen zijn vroeg of laat bij mij in mijn, toch al drukke, achtbaan ingestapt. Ik heb er wat karretjes bij laten zetten want het paste niet meer…

Ik heb een nieuwe passagier mogen verwelkomen en dat is Mirjam. Via Bianca heb ik haar leren kennen als een hele lieve betrokken vrouw die veel interesse toont in en meeleeft met anderen. Dat ze ook Padel speelt is mooi meegenomen dus van de week hebben we een partijtje gespeeld ;-). Mirjam en ik hebben veel raakvlakken op zowel zakelijk als privé gebied en dat voelt goed. Ondanks het feit dat ze het nu erg druk heeft met allerlei zaken ziet ze toch tijd om mij te helpen met mijn fotografie business. Ze is geen fotograaf maar heeft een gezonde commerciële instelling die ik goed kan (en mag!) gebruiken. Samen hebben we als doel mijn afscheidsfotografie in de lift te krijgen.

Welkom bij mij in de achtbaan Mirjam!

Zo zie je maar weer; Kanker draag je niet alleen. Er zijn zoveel mensen die met mij meeleven en mijn ziekte proberen mee te dragen! Ik heb nieuwe mensen ontmoet die ik misschien niet eens ontmoet zou hebben. Vriendschappen zijn hechter geworden die misschien niet zo diep geworden zouden zijn. Het zou kunnen dat dit ook gebeurd zou zijn als ik niet ziek zou zijn geworden, who knows. Maar ik ben er echter van overtuigd dat het wel geholpen heeft. Niet dat men mij zielig vindt (denk ik ;-)) maar omdat ik zelf ook meer open sta voor dit soort dingen. Ik voel mij dankbaar voor de mooie, fijne momenten die ik nu mag meemaken.

Het is inmiddels kwart voor elf geweest. Gezien de tijd houd ik het nu voor gezien en kom ik de volgende keer wel terug op het tweede deel van deze blog. Dus toch twee berichten… 😉 Nobody is perfect!