Ralph maakte mij er van de week op attent; “Noem kanker geen strijd”. Het bericht op Instagram vind je hier. Veel kankerpatiënten vinden het niet fijn om te horen dat ze b.v. de strijd hebben verloren, of dat ze de strijd aangaan. Er wordt gesteld dat je alleen kunt winnen of verliezen als de wedstrijd eerlijk is. Dus als je niet kunt winnen, is het geen wedstrijd blijkbaar. Gelukkig heeft iedereen recht op zijn eigen mening en die van mij ga ik hieronder geven.

Ik ga die laatste stelling even bagataliseren. Omdat ik kanker heb mag ik dat best op deze manier mag doen. Ik speel al enige tijd schaak (online) tegen Guus, Kitty en sinds kort ook Tim. Tegen Kitty win ik vaak, bij Guus leg ik het vaak af maar zo heel af en toe win ik en bij Tim verlies ik altijd mega. Toch vind ik dat ik bij alle spelletjes een strijd aan het leveren ben ook al weet ik van tevoren dat het kansloos is. Ik vind namelijk dat als je een strijd aangaat, je 100% moet geven want er is een kansje dat ik het op een dag toch ga flikken en ik Tim ga verslaan (ja Tim dat gaat echt een keer gebeuren!!).

Maar ben ik een strijd aan het leveren tegen kanker? Of anders gezegd, strijd ik tegen de kanker met als doel dat ik ga genezen? Nee, want iedereen zegt dat ik niet te genezen ben. Dan zou het verspilde energie zijn als ik zou vechten tegen die kanker. Ik heb al eens eerder geschreven dat de doktoren de strijd aan zijn gegaan tegen mijn ziekte want die hebben er verstand van, ik niet.

Maar ik ben ook de strijd aangegaan! Hoe dan? Ik heb mij voorgenomen om de tijd die mij nog gegeven is zo optimaal mogelijk in te vullen. Ik wil nog zoveel leuke en mooie herinneringen maken samen met de mensen die dichtbij mij staan. Genieten van elke dag. Natuurlijk gaat dat de ene dag beter dan de andere dag maar dat is prima. Ik ben ook wel zo reëel dat dat ook goed is en erbij hoort.

De lente is mijn favoriete jaargetijde, en waarom? Omdat ik de winter helemaal niet leuk vind!! En dan zijn in de lente de eerste zonnestralen en het eerste terrasje fantastisch! Dat moment is onbetaalbaar maar daar moet het wel eerst winter worden. Zo is het dus ook met sommige dagen waarop het even niet zo goed gaat, waarop ik even geen leuke herinneringen maak. Des te meer geniet ik van de dagen die wel leuk en mooi zijn.

Het leven hoort met pieken en dalen te gaan, des te meer waardeer je de mooie momenten!

Waarom ga ik niet bij de pakken neer zitten? Omdat als ik mooie herinneringen kan en mag maken er straks misschien momenten zijn in het leven van de mensen die mij naast staan dat ze zeggen: Dat zei Theo ook altijd of als je dit of dat doet, dat doet mij zo aan Theo denken. Je maakt herinneringen omdat ze fijn en mooi zijn, die moet je koesteren! Op deze manier blijf ik in ieder geval doorleven in het hart van mijn geliefden en bovenal, heb ik nog een leuke tijd totdat het zover is!

Dus kanker hebben is in mijn geval wel een strijd. Een strijd voor een mooi en gelukkig leven voor de tijd die ik nog heb. Niemand anders kan dat voor mij doen dan ikzelf.

Gisteren zei ik nog tegen Kitty; Er hoeft op mijn uitvaart echt niet worden gezegd dat ik de strijd tegen kanker heb verloren. Beter nog dat verbied ik een ieder 😉 Vertel de mensen maar dat ik erg hard gestreden heb en dat ik gewonnen heb. Want als ik deze strijd heb gewonnen is mijn leven mooi geweest ondanks of misschien wel dankzij de kanker (lees mijn oudere blog hierover).

Om even terug te komen op de Instagram post; Wat mij betreft is de definitie van strijd leveren voor een ieder anders. Soms weten mensen niet wat ze moeten zeggen en dan zeggen ze maar wat. Ik heb dat nog maar zelden meegemaakt en dat komt denk ik ook hoe ik er zelf mee omga. Maar als dat dan zo is dan is dat zo. Ik stoor mij daar niet aan, het is voor iedereen al moeilijk genoeg, hoe je het ook bekijkt.