In navolging van mijn vorige blog (lees hem hier) hier een voorbeeld van mijn “strijd”.
De afgelopen dagen is mijn strijd ‘erg zwaar’ geweest. Voor degene die dit niet begrijpen, dit is sarcastisch bedoeld 😉 Eenmooi voorbeeld is afgelopen donderdagavond. Jos en Marina hebben ons mee uit eten genomen. Dit was een gezamenlijk cadeau voor onze verjaardag. Het idee was om Ethiopisch te gaan eten. Nog nooit gedaan maar we staan alle vier altijd wel open voor nieuwe ervaringen dus we zijn naar Walia in Breda gegaan. Een aanrader! Je kunt zoals wij gewend zijn aan een tafel gaan zitten maar ze hebben de andere helft van de zaak heel authentiek ingericht met krukjes en als tafel een soort rietenmandof omgekeerde sombrero. Je mag hier met je handen eten, beter nog, bestek krijg je niet dus van te voren wordt je geacht je handen te wassen. Dat kan gewoon aan je “tafel”. Vervolgens hebben wij een verrassingsmenu gekozen. Wij laten ons graag verrassen. Het eten is heerlijk!! De ambiance gezellig en authentiek (dat gevoel krijg ik in ieder geval).
Jos en Marina en natuurlijk ook Margriet, bedankt voor deze heerlijke ervaring!
Vrijdagmiddag eindelijk eens met mijn meisje geluncht. Dat waren we al eerder van plan maar de een of de ander was vergeten dat we zouden gaan lunchen. Ik laat even in het midden hoe of wat en ik zal geen namen noemen maar ik was het niet…
Kitty en ik zijn gaan lunchen bij De Overkant in de Boschstraat. Dit is de zaak van Joey. Joey is de partner van onze dansleraar Loek die tevens mijn leerling is geweest. Snap je het nog? We gingen samen voor een 12 uurtje en het was kei gezellig! Leuke tent ook 😉 Joey weet wel wat gastvrijheid is.
Ondertussen lijkt dit wel een culinaire recensie te worden 😉
Zaterdag krijgen we Tim (ja die van het schaken!) en Bianca op bezoek. Ik heb ze uitgenodigd en beloofd Indonesisch te gaan koken. Een paar dagen van te voren krijg ik op de vraag wat lust Tim niet, van Bianca te horen “Alles, zolang het maor veul is”. Nou dat is gelukt! Samen met deze twee leuke mensen begonnen we rond een uur of vijf aan de Indonesische borrelhapjes en rond een uur of twaalf gingen ze weer naar huis. Wat was het vreselijk gezellig!!
Tim is niet alleen van het schaken maar ook van foto’s maken:
De volgende dag hadden we weer een Alpe vergadering en samen met iedereen (circa 12 man) hebben we nog heerlijk geluncht van de restanten van zaterdag. Om maar even aan te geven dat het best wel een beetje veel was, wat we gekookt hebben…
Dit was een kijkje in mijn strijd! Mijn strijd om leuke dingen te doen, mooie herinneringen te maken met mensen die mij lief zijn. Ik heb mij voorgenomen hier zolang mogelijk mee door te gaan! Soms is dat makkelijk omdat sommige dingen je in de schoot geworpen worden maar soms zal ik op zoek moeten gaan. Hoe dan ook, mijn strijd zal soms niet makkelijk zijn, maar we geven niet op!
Morgen ga ik horen welke strijd mijn arts weer verzonnen heeft voor mij. Spannend…
Keep you posted. 