We zijn weer terug van een waanzinnige week in Frankrijk.

Een week samen met mijn gezin bovenop de Alpe d’Huez met als doel deze berg fietsend of wandelend te gaan bedwingen samen met ruim 4700 andere deelnemers. Waarom we dat doen? Om aandacht te vragen voor de ziekte kanker en op deze manier geld op te halen wat gebruikt wordt voor kankeronderzoek. Maar vooral ook is deze tocht een goede gelegenheid om even stil te staan bij de mensen die we nu al moeten missen.

Vrijdag had ik heel handig een bruidsreportage. Gelukkig maar van negen tot negen dus viel wel mee 😉 Melissa heeft mij goed geholpen met chauffeuren en assisteren dus dat scheelde wel gelukkig. Zaterdag vertrokken we rond een uur of negen richting Frankrijk met drie auto’s. Aangezien we in elke auto drie chauffeurs hadden, konden we goed kilometers maken. ‘s-Avonds rond een uur of acht kwamen we aan in ons huis op de Alpe d’Huez. Van hieruit hadden we een mooie uitzicht op de berg en een deel van de route van donderdag.

De hele week hebben we gezellig doorgebracht door veel spelletjes te doen, een beetje de omgeving verkennen en vooral  veel chillen. Zondag de opening van de 2019 editie, dinsdag de Frans-Nederlands avond met een barbecue verzorgt door de Fransen in Bourg d’Oisans, beneden aan de berg. Heel erg gastvrij en gezellig.

Niet alles hoeft deze week te draaien rondom de AD6. Het is ook vakantie en ik denk dat iedereen daar wel een beetje aan toe is op dit moment. Toch is iedereen een beetje gespannen voor donderdag. Woensdagavond worden de voorbereidingen getroffen door onze cateringafdeling bestaande uit Daniëlle en Femke. Zij wandelen niet mee maar zorgen voor ons als we boven aankomen maar ook zorgen ze ervoor dat we genoeg eten en drinken meekrijgen. Iedereen duikt er heel erg vroeg in en kan vervolgens bijna niet in slaap komen. Behalve dat het absurd vroeg is, begint blijkbaar de spanning toch ook mee te spelen. AD6 is niet zomaar een wandel- of fietstochtje, het is zoveel meer maar dat zal ik hieronder verder proberen uit te leggen.

Om half drie ‘s-nachts hoor je in het hele huis allerlei wekkers afgaan en langzaamaan ontwaakt iedereen. Tenminste, er zit beweging in maar daar is het bij sommige wel mee gezegd. Sommige gezichten slapen nog half, daarom wordt er besloten geen groepsfoto te maken.

Ralph fietst naar boven voor de begeleide tocht naar beneden. Ons huis staat vlakbij bocht 1 dus hij hoeft maar een klein stukje naar boven te fietsen alvorens hij een grote groep fietsers tegenkomt. De rest verdeelt zich over twee auto’s en beginnen onze tocht naar beneden, naar de start. Ik zit net voor het grote peloton waar Ralph ook tussenzit, Remy rijdt er achteraan. Wat is de berg toch prachtig met al die kaarsen die branden. De kaarsen die ze (de ad6 organisatie) de avond ervoor al hebben neergezet en aangestoken. Er staan ook een aantal kaarsen van mij tussen.

We verzamelen beneden aan de berg bij de start, het is al heel erg druk. Ik kijk om mij heen zie dat wij niet de enige zijn die ietwat gespannen zijn. Overal hoor en zie ik mensen die er zin in hebben. Iedereen vindt het wel een beetje spannend maar de stemming is optimistisch en gezellig.

Alhoewel we als team naar boven gaan, is iedereen met zijn eigen tocht bezig. Natuurlijk gaan Ralph en Lars hun eigen gang omdat ze gaan fietsen. Yannick heeft besloten drie keer te willen dus die staat in een apart gedeelte en start eerder dan wij. Kitty, Melissa, Remy, Shirley, Miranda en ik starten als laatste. We zullen afzonderlijk van elkaar de berg gaan bewandelen in ons eigen tempo en met ons eigen gedachten en verhalen.

Voor diegene die het niet weten, we tellen de bochten altijd af. Dus we starten bij bocht 21 en lopen naar 1. Anders snap je niets van het volgende stukje 😉

Ik loop een stuk met Melissa mee en we komen bij bocht 20 Remy tegen. Met z’n drieën lopen we tot bocht 18 waar ik besluit even te gaan rusten. Ondertussen heb ik natuurlijk regelmatig contact met Kitty en de anderen. Remy en Melissa lopen samen verder maar ik zal ze later bij bocht 7 weer tegen het lijf lopen. In de tussentijd loop ik in mijn eigen tempo rustig verder en zo af en toe pauzeer ik eventjes om wat te eten en te drinken. Er wordt wat dat betreft ook erg goed voor je gezorgd. Om de paar bochten staan ze met eten en drinken en kan je je bidon vullen met water. Om de zoveel tijd krijg je wel een schouderklopje van een wandelaar of fietser die jou inhaalt. Er wordt gevraagd of het wel gaat, er wordt gezegd dat je goed bezig bent etc… Wat een geweldig gevoel van saamhorigheid wederom. Vorig jaar mocht ik hier aan proeven maar dit jaar is het nog meer lijkt het wel.

Tot aan bocht 7 gaat het best wel goed, zowel fysiek als mentaal. Bocht 7 noemen ze ook wel de Nederlandse bocht, waarom weet ik eerlijk gezegd niet (ik heb het zojuist opgezocht; in deze bocht staan tijdens de Tour de France 1000-den Nederlanders). Deze bocht is wel het mooiste, er staat een kerkje en je hebt een geweldig mooi uitzicht over de berg. Hier staan ook veruit de meeste kaarsen, ook die van mij. Als ik hier bezig ben met een paar foto’s maken van die honderden kaarsen en het uitzicht zie ik ineens Remy en Melissa. Op het moment dat ik klaar ben met het maken van wat fimpjes voor diverse mensen, hou ik het niet meer droog. Ik moet denken aan mijn vader, moeder en Tristan. Remy vangt mij op en samen huilen we even goed. Melissa zorgt ook voor een warme schouder en lieve woorden. We knuffelen nog even goed met zijn drieën en vinden veel troost bij elkaar.

De kaarsen die ik neer heb gezet zijn niet alleen voor de mensen die er niet meer zijn maar ook zeker voor de mensen die zijn achtergebleven. Ik hoop dat iedereen hier troost, kracht en hoop uit kan putten. Gisteren hoorde ik dat een van mijn jongens ook een kaars voor mij ertussen heeft gezet. Dat betekent veel voor mij. Zo lief!!

Nadat we nog even wat bouillon drinken, die Melissa erg lekker vind…, vertrekken we weer. Ik loop een kleine stukje met Remy en Melissa mee maar al snel lopen ze verder vooruit en dat is prima. Onderweg kom ik nog wat bekenden tegen maar verder verloopt de tocht naar boven rustig met mijn eigen gedachten. Tot bocht 5 of 6. Hier staan net als vorig jaar een stel meiden met paarse shirts, van Fontys?!?!, iedereen aan te moedigen. Ik weet nog van vorig jaar dat ik op dit punt er aardig doorheen zat en dat ik zo blij was met hun aanmoedigingen. Nu zat ik er niet doorheen maar was wel blij met hun aanwezigheid. Ergens hoopte ik al dat ze er weer zouden staan want dat geeft zoveel energie!

Na bocht 1 is het nog een “klein” stukje door het dorp. Vorig jaar hebben Kitty en ik hier op ons tandvlees gelopen en iedereen vervloekt die zei dat we er bijna waren… Dit jaar ging het eens stuk beter, ik wist tenslotte hoever het nog was. Bij de finish aangekomen val ik wederom in Remy z’n armen en voel mij opgelucht maar ook moe. Op het moment dat ik zie dat Kitty er bijna is, loop ik haar tegemoet en samen lopen we de finish over. Ondertussen heb ik besloten het te laten bij deze ene beklimming. Het is goed zo, ik heb het gevoel dat ik mijn punt wel gemaakt heb.

De weg naar 6 juni stond vaak in het teken van de evenementen die we organiseerden en het binnenhalen van donaties en het zoeken naar sponsors. Op het moment dat we in Frankrijk zaten waren we daar een stuk minder mee bezig en waren we vooral met elkaar bezig. One big happy family op vakantie in Frankrijk met natuurlijk wel als middelpunt de eerste donderdag van juni.

Deze editie van de Alpe d’Huzes was vooral fysiek een heel stuk minder zwaar dan vorig jaar maar wel veel emotioneler. Ik heb veel stilgestaan bij de mensen die er niet meer zijn, in het bijzonder mijn ouders en mijn zoon. Ook ben ik veel bezig geweest met mijn schoondochters. Alle drie zijn ze vorig jaar een ouder kwijtgeraakt en moeten ze leven met dat vreselijke gemis. Ik heb geprobeerd door het ontsteken van een kaars hun een hart onder de riem te steken. Ik hoop dat ze hier iets aan hebben gehad. Zo zijn er nog meer mensen die ik op deze manier heb geprobeerd te helpen hiermee. In mijn tocht naar boven hingen verschillende spandoeken met foto’s van mensen die er nu niet meer zijn, meestal voorzien van geboorte- en overlijdensdata. Sommige waren wel erg jong om het leven te verlaten, wat een kut ziekte. Ik kan niet ontkennen dat ik weleens dacht, ik hang hier straks ook tussen. Ik hoop dat ‘straks’ nog heel wat jaartjes duurt!

Alpe d’Huzes staat voor mij voor saamhorigheid. Samen vechten voor één doel maar ook vooral elkaar steunen in ons rouwproces. Deze Alpe heeft mij erg goed geholpen met mijn eigen proces. Ik merk dat het mij erg goed gedaan heeft om samen met mijn gezin dit te mogen doen.

Regelmatig heb ik deze week mijn gezin van een afstandje staan bekijken en iedere keer dacht ik “Wat ben ik toch vreselijk blij en gelukkig met jullie. Wat een voorrecht om jullie mijn gezin te mogen noemen!”.

Ik ben een bevoorrecht en gelukkig mens!