Een paar dagen voor we naar Frankrijk zouden gaan vertrekken moest ik nog wat boeken op mijn e-reader zetten. Ik kwam een boek tegen bij de bieb van Peter Kapitein – “Ik heb kanker”. Een boek van iemand die ook gestreden heeft tegen kanker. Lymfeklierkanker, in zijn geval ongeneeslijk. Omdat ik benieuwd ben hoe anderen hiermee omgaan en er dus graag over lees was ik wel nieuwsgierig. Het boek had een interessante verrassing voor mij in petto.

De schrijver is ongeveer 15 jaar geleden diagnostiseert met kanker en sindsdien staat zijn leven op zijn kop. Vanwege zijn ziekte is hij samen met zijn vrienden op het idee gekomen een geldinzamelingsactie te starten. Gekoppeld daaraan een evenement om de mensen te eren die inmiddels gestorven zijn hieraan of nog aan het vechten zijn. Alpe d’Huzes werd in het leven geroepen. Het idee was om op 6 juni 2006, zes keer omhoog te fietsen en op die manier elke tocht op te dragen aan iemand. Peter is een triathleet, een sportman in hart en nieren. Dus toen hij de diagnose kreeg was de stap naar de Alpe niet zo heel groot.

Toeval bestaat niet volgens mij. Het heeft een bedoeling dat ik juist op dit moment tegen dit boek moest aanlopen denk ik.

De manier waarop Peter omgaat met zijn ziekte is een voorbeeld voor iedereen denk ik. Veel wijsheden en adviezen komen mij akelig bekend. Ik heb namelijk ook veel van die wijsheden en adviezen gekregen van veel lieve mensen om mij heen en heel soms bedenk ik sommige dingen ook zelf. Maar één ding of eigenlijk één vraag heeft mij wel aan het denken gezet. Hier heb ik nog niet eerder zo diep over nagedacht maar hier kom ik straks wel op.

Wat Peter zich heeft voorgenomen is om een goed, gelukkig en gezond leven te leiden. Hij schrijft zelf het volgende “Ik wil laten zien dat kanker in de meeste gevallen niet het eindstation is, maar het begin kan zijn van een geweldig leven.”

Hij legt in zijn boek uit hoe hij dat doet en probeert de lezer ervan te overtuigen dat iedereen dat eigenlijk moet doen. Ik ben van mening dat dat inderdaad goed zou zijn, of je nou ziek bent of niet. Ik zelf ben er inmiddels wel van overtuigd dat wanneer je ongeneeslijk ziek bent, deze bewustwording vanzelf aandient. Je gaat vanzelf bedenken dat je van iedere dag moet genieten alsof het je laatste is. Dat is tegelijk ook wel weer het “mooie” van ongeneeslijk ziek zijn. Je wordt met je neus op de feiten gedrukt dat het leven zeer kostbaar is en dat je moet genieten van de mooie dingen in het leven. Soms moet je die mooie dingen zelf opzoeken!

Peter heeft heel veel behandelingen gehad en is op dit moment schoon. Hij is zich ervan bewust dat de kanker terug gaat komen maar wanneer en hoe weet hij natuurlijk niet. Ik hoop dat hij 87 mag worden, zoals hij in zijn boek omschrijft als zijn doel.

Wat veel mensen mij voorhouden in tijden dat ik het even niet meer zitten is “embrace your fears“. “Het is wat het is”. “Stop met vechten (tegen die angsten) en laat er zijn wat er is”. “Leef in het hier en nu“. Etc… Peter schrijft in zijn boek eigenlijk hetzelfde. Je kunt het niet veranderen dus deal with it. Probeer er van te maken wat er van te maken valt. Laat het verdriet, machteloosheid en de boosheid toe. Natuurlijk moet je ook de ruimte nemen om deze emoties de vrije loop te laten maar zorg er ook voor dat je geniet van de mooie momenten. Beter nog, zoek die mooie momenten zelf op of maak ze desnoods. Laat die emoties niet het ultieme doel in de weg zitten; Een goed, gelukkig en gezond leven leiden. Dit doel kan je bereiken door een positieve instelling en vooral met de mensen waar je omgeeft. Zorg ervoor dat je deze mensen deel laat uitmaken van dit doel. Het motto “opgeven is geen optie” komt uit zijn pen!

Gisteren, zaterdag 1 juni, kwamen we in Alpe d’Huez aan. Het was een emotioneel weerzien. Toen we beneden aan de berg waren en onze tocht naar boven begonnen, met de auto, kreeg ik een gevoel van “ha eindelijk, wat fijn dat je er ook bent” Alsof die berg ineens zou verhuizen… 😉 Maar ook werd ik emotioneel omdat ik meteen die gevoelens van vorig jaar weer ervoer. Ook bekroop mij een angstig gevoel. Angst voor alle emoties die deze plek bij mij losmaakt. Deze emoties komen pas echt los als we bovenaan de berg bij ons huisje aankomen. Remy staat daar namelijk op ons te wachten en ik krijg een flashback van vorig jaar toen hij ons na de wandeling naar boven op ons staat te wachten. Ik viel toen in zijn armen en gaf mijn tranen de vrije loop. Ook nu weer, ik stap uit de auto en loop naar hem toe. Hij staat met uitgestrekte armen om mij op te vangen. Samen beleven we het moment van vorig jaar opnieuw. Een kostbaar, onvergetelijk moment!

Het is goed om weer hier te zijn. Het is ook heerlijk om hier te zijn met mijn gezin. Ik merk dat ik er erg emotioneel van ben geworden en kruip nog even goed in Kitty d’r armen. Ik heb behoefte om even alleen te zijn en besluit na het eten nog even een wandeling te maken. Tijdens deze wandeling denk ik na over de vraag die Peter in zijn boek stelt.

Waarom leef ik? Wat is jouw missie in het leven, ziek of niet? De een zal zeggen: succesvol worden in wat ik doe, de ander antwoord waarschijnlijk gelukkig worden. Hoe je het ook wendt of keert, iedereen zal zijn eigen doel hebben maar het is het wel waard hier even goed over na te denken denk ik.

Deze vraag houd mij wel bezig. Waarschijnlijk omdat ik ziek ben en ik ga mij afvragen wat ik wil bereiken. Zou ik het al bereikt hebben? Ik heb een fantastische vrouw, een mooi gezin en lieve vrienden om mij heen. Kan ik mij nog meer wensen? Ja dat denk ik wel. Is dat ondankbaar voor wat ik al heb? Nee, daar ben ik super dankbaar voor en heel erg trots op. Tijdens mijn wandeling had ik even de tijd om hier even goed bij stil te staan. Met het prachtige uitzicht op de bergen om ons heen ben ik mij erg bewust geworden van de speciale band die ik heb met mijn gezin. Hoe fantastisch is het niet om hier te zijn, zo’n vreselijk mooi en goed evenement. Om dit te kunnen delen met de liefste mensen uit mijn leven! Mijn lieve vrouw, lieve jongens en natuurlijk niet te vergeten de meisjes. Zonder hun zou ik hier niet staan. Zonder hun liefde en steun zou ik dit niet kunnen.

Ook heb ik mij staan afvragen waarom ik leef. Wat mijn uiteindelijke missie zal zijn. Ik heb daar nog geen antwoord op maar ik verwacht dat de mensen waarmee ik nu mee op reis ben daar veel mee te maken zullen hebben.

Ik heb er zin in om aanstaande donderdag de berg op te gaan wandelen. Ik heb er zin in die mensen te herdenken die niet meer onder ons zijn. Ook zal ik omhoog lopen voor de mensen die nu aan het strijden zijn tegen deze ziekte.

Ik neem ze stuk voor stuk mee echter doe ik dat niet per wandeling eentje zoals Peter vertelt in zijn boek want dan ben ik volgende week nog bezig. Ik neem ze allemaal tegelijk mee de berg op. Ik zal een kaars aansteken voor de mensen die gemist worden. Het moet een waanzinnig mooi gezicht zijn als we ’s ochtends om half vijf van start gaan en dan te zien hoe de berg verlicht is met alle kaarsen (vorig jaar was het te mistig om het te kunnen zien). Als ik na de eerste wandeling nog in staat ben een tweede keer te gaan lopen dan loop ik voor mezelf.

Opgeven is geen optie!