In 1998 kocht ik mijn eerste mobiele telefoon. Een “openklap-Motorola-met-uitschuif-antenne” met een abonnement van Libertel. Vanaf dat moment (ongeveer) stond ik “aan”. Ietwat overdreven maar voor dit verhaal is dat een aardige aanname. Nu 21 jaar later heb ik voor het eerst een week echt “uitgestaan”.

In die 21 jaar is de mobiele telefoon steeds belangrijker geworden. Niet alleen voor mij maar ook voor veel mensen om mij heen. De laatste jaren merkte ik dat ik vond dat dit apparaat onmisbaar was. Zelfstandig ondernemer zijn, is een mooi excuus om altijd bereikbaar te ‘moeten’ zijn. Dit slaat dus eigenlijk nergens op..

De laatste maanden gebeurde er veel dingen die ervoor zorgen (of eigenlijk, ik liet dat toe ;-)) dat ik mij niet lekker in mijn vel ging voelen. Ik werd heel onrustig of wiebelig is een betere omschrijving. De uitslag in juli bijvoorbeeld maar ook leuke dingen zorgde ervoor dat ik overprikkeld raakte. Tijd voor actie!!

Samen met Kitty heb ik besloten een week offline te gaan. Om er echt voor te zorgen dat ik de rust zou kunnen krijgen die ik nodig had ben ik in mijn eentje naar een B&B in Aarle-Rixtel afgereisd. Uiteraard was er geen plek voor mijn iPhone in mijn koffer dus moest er een simpele (prepaid) Nokia mee want helemaal zonder telefoon is toch ook wel heel erg eng! Zo kon ik in ieder geval Kitty op de hoogte houden over mijn welzijn. Dat was wel zo fijn voor Kitty.

Deze week is voor mij een mooie gelegenheid om weer een beetje balans te vinden in deze hectische periode. Een periode die nu al bijna drie jaar duurt waarbij ik als in een achtbaan van emoties, gedachten en gebeurtenissen van hot naar her werd geslingerd. Ik heb de afgelopen tijd van alles ondernomen om om te gaan met mijn diagnose en de bijbehorende prognose. Het heeft allemaal in meer of mindere mate geholpen maar er blijft iets knagen wat af en toe heel irritant de kop op steekt. De vermoeidheid die er continue is, helpt natuurlijk ook niet. Een weekje zonder externe prikkels met alleen mijn gedachten en ik, kan er wellicht aan bijdragen dat ik de komende periode mentaal beter aankan.

Ik zit deze week bij de pinguins (Melissa zei dat ik naar de pinguins ging voor mijn rust. Vandaar de foto’s, excuses voor de “Nokia” kwaliteit..) als moment om mijzelf te resetten. Een moment om tot mijzelf te komen. Om mijzelf weer terug te vinden zeg maar.

Ik schrijf dit op donderdag 19 september en ben dus over de helft. Ik denk dat ik nu al wel kan concluderen of dit een goed idee was of niet. Als ik deze regel niet type, ben ik dus op mijn conclusie teruggekomen…;-)

In het begin voelt het erg onwennig. Het idee dat ik helemaal alleen op vakantie ga, moet nog een beetje vorm krijgen in mijn hoofd op het moment dat ik maandag rond half twaalf mijn telefoon uitzet en terugleg op mijn nachtkastje. Er was tenslotte geen plek voor in mijn koffer. Ik vertrek richting het oosten.

De eerste dag gaat voorbij waarbij ik mij heel erg bewust ben van het feit dat ik echt op mezelf ben aangewezen. Ik voel me nog een beetje wiebelig.

De dagen daarna bevallen mij beter. Kitty is daar ook verantwoordelijk voor omdat zij mij tot het uiterste steunt. Ik weet dat zij het ook niet makkelijk heeft deze week maar motiveert mij toch om door te zetten. Voor elke dag heeft zij een brief geschreven. Zo lief en betrokken! Ik ben zo blij dat zij is wie zij is en dat ik haar mijn vrouw, mijn vriendinnetje, mijn maatje mag noemen!

In tegenstelling tot wat ik min of meer verwacht had, of waar ik een beetje bang voor was, voel ik vanaf dinsdag een rust over mij heen komen die tot nu toe nog niet weg is gegaan. Ik lees deze dagen erg veel. Ook mijn fiets en wandelschoenen komen erg goed van pas.

Wat ik ook doe is veel nadenken. Over hoe laat ik ga opstaan, wel of geen eitje bij het ontbijt, wat ik vanavond ga eten…;-) Maar ook over van alles rondom mijn persoontje natuurlijk. Zo is het inmiddels alweer drie jaar geleden dat ik ziek ben geworden en heb ik veel meegemaakt.

Iets waar ik veel aan denk en waar ik ook wel mee worstel, is dat ik mij afvraag hoe het mij verder zal vergaan. Ik ga nu de volgende fase in qua behandelingen en zoals ik al eerder schreef voelt dat als het begin van het einde. Aangezien ik geen kristallen-bol heb, heb ik hier geen antwoord op. Ik ga daar ook geen antwoord op krijgen en moet erop vertrouwen dat iedereen zijn best gaat doen om het mij zo comfortabel mogelijk te maken. Een belangrijke les hierbij is “Neem het zoals het komt” met als volgende les “Maak er het beste van zolang dat nog kan!”. Dat klinkt als een open deur… maar dat is het ook! Soms heb je een zetje in de goede richting nodig om tot dit soort inzichten te komen. Het zal mij maar ook zeker mijn omgeving helpen als ik mijn zorgen en angsten leer te omarmen (Het is wat het is, laat het zijn!).

Het geeft rust en ruimte om hier goed stil te staan bij dit soort dingen. Deze week helpt daar enorm bij. Dit gevoel zal niet altijd blijven, dat weet ik maar ik weet nu hoe ik dit gevoel kan krijgen als ik daar weer behoefte aan heb. Dit gevoel geeft mij nu in ieder geval de kracht om de uitslag van volgende week te incasseren.

Mijn conclusie van de afgelopen week is dus dat dit mij veel heeft gebracht. Ik heb momenten gehad dat ik mijzelf erg hard ben tegengekomen. Het was emotioneel en confronterend maar ook heel verhelderend en leerzaam! In juni van dit jaar ben ik, samen met mijn lieve gezin, de Alpe opgelopen. Ik moest vaak terugdenken aan die dag want het gevoel van rust en ruimte kreeg ik toen ook.

Het is een utopie om nu te denken dat al mijn zorgen voorbij zijn na zo’n weekje pinguins. Het helpt mij wel en is in enige vorm absoluut voor herhaling vatbaar. In ieder geval ga ik niet meer vijf nachten zonder Kitty doorbrengen, dat is echt veel te lang!!

Ik ben ervan overtuigd dat een weekje, of in ieder geval een paar dagen, met de pinguins dat dat goed zou zijn voor iedereen. Of je nu ziek bent of niet!

Tijdens deze week heb ik het boek van Laura Maaskant “LEEF!” gelezen, voor de tweede keer. Laura is op het moment van schrijven rond de 20 (2014). Ze mocht helaas maar 25 worden, afgelopen augustus is ze overleden aan kanker. Een paar mooie quotes wil ik jullie niet onthouden. De rest moet je zelf maar lezen, ik heb het boek en je mag het lenen als je dat wilt 😉

“Elke dag is bijzonder: er is maar één dag, deze dag, in dit moment”

“Belangrijk is om niet te kijken naar wat iets gekost heeft maar om te kijken naar de opbrengst: dat wat overblijft. Dat wat overblijft is een prachtige ervaring waar je elke dag inspiratie uit kunt halen”