Gisteren, maandag 27 januari, stond er weer een ct-scan gepland. Direct daarna moest ik een nachtje blijven logeren. Dit was compleet onverwachts…

De laatste keren dat ik een ct-scan moest laten maken, kreeg ik medicijnen om de allergische reactie die ik krijg te onderdrukken. Het is ooit eens begonnen met heftige misselijkheid. Een keer daarna kreeg ik ook die misselijkheid maar ook werd ik benauwd. Door deze allergische reactie kreeg ik de vorige keer al extra medicijnen en een spuit van te voren. Die keer werkte dat prima maar gisteren ging het goed mis. Direct na de scan werd ik misselijk, benauwd en het begon overal te tintelen en te jeuken. Blijkbaar werd ik ook helemaal rood. Er werd mij een spervuur van vragen gesteld waarop ik niet of nauwelijks een normaal antwoord op kon geven omdat ik mij niet kon concentreren en het praten ging ook gewoon lastig. Alles was opgezet, mijn tong, mijn keel, luchtwegen etc…

Nadat ik een shot adrenaline in mijn been had gekregen en  nog meer zooi via het infuus, ging het langzaam beter en kwam ik tot mijn positieven. Het eerste wat ik vroeg was of Kitty binnen mocht komen. Daar waren ze al mee bezig en voor ik het wist stond ze aan mijn bed gelukkig. Vanaf dat moment is het eigenlijk alleen maar beter gegaan met mij. Ik werd via de eerste hulp naar de acute opvang gereden en daar mocht ik een nachtje logeren. Inmiddels ben ik weer thuis maar nog wel vreselijk moe.

Het moment dat ik deze aanval kreeg was mijn bloeddruk blijkbaar extreem gevaarlijk laag. Vandaar de shot adrenaline. Op dit moment kon ik eigenlijk maar aan één ding denken: “Is dit het dan?”

Dat klinkt best heftig en dat was het ook. Ik voelde geen angst maar had vooral een gevoel van teleurstelling. Ik wil straks nog naar Guatemala, mijn zoon gaat in juni trouwen, er staat een leuke weekendje in Keulen gepland met mijn andere zoon etc… Al dat soort dingen gingen door mijn hoofd. Voelt het zo als je dus dood gaat? Denk je dan aan de dingen die je eigenlijk nog had willen doen? Voelt het inderdaad als een teleurstelling als je inderdaad gaat?

Je hoort weleens dat mensen hun leven voorbij zien gaan op het moment dat ze dood gaan maar dat had ik niet. Ook die gedachte ging door mij hoofd; en ik weet nog dat ik dacht: Dus ik ga nu niet dood toch? Het voelt erg vreemd om dit soort gedachten te hebben maar het zal wel normaal zijn.. Tenminste wat is normaal ;-)? Ik denk dat iedereen het weer anders voelt en/of beleeft.

We gaan het zien als het echt zover is maar nu nog niet! Ik vrees alleen dat ik er dan niet over kan vertellen..

Het voelde gisteren dus als een teleurstelling en ik werd niet angstig, wat mij achteraf erg verbaasde. Wellicht komt dat ook omdat er ineens zoveel hulpverleners om mij heen stonden die heel kalm maar kordaat te werk gingen. Ik voelde wel de ernst en de haast waarmee ze werkte maar het ging er vooral niet chaotisch aan toe en dat gaf mij ook rust. Dit heb ik ook teruggegeven aan de mensen daar. Ze doen hun werk erg goed en ik ben blij met ze!

Opgelucht dat het allemaal zo is gelopen zoals het is gelopen ben ik weer thuis, heb ik alweer een dutje gedaan en voel ik mij nog steeds erg moe. Het is blijkbaar niet niks, zo’n allergische reactie.. Morgen en overmorgen nog werken en dan heb ik vakantie.

Zaterdag naar Guatemala!!

Wil je onze avonturen daar volgen? Volg ons dan op https://reizen.vanvelthuijsen.com

Tot een volgende keer!