Wat het precies is weet ik niet maar de ene keer is het spannender dan de andere keer. Vorige week moesten er diverse scans gemaakt worden, we waren daarom de hele dag in het Emc te vinden.
Vervolgens zijn we een weekje naar Drenthe vertrokken om gisteren weer appeltjes fris (oh ja?) en uitgerust (dus niet 😉 ) terug te komen.
Vanochtend rond half zeven gingen we naar Rotterdam. Een beetje op tijd om direct bloed te prikken zodat Robbrecht alle belangrijke uitslagen zou hebben.

Net als Kitty was ik best nerveus voor de uitslag. We konden allebei niet de vinger erop leggen waarom maar we hadden het idee dat het deze keer niet goed zou zijn. Of in ieder geval minder goed dan de laatste keer. Niets is minder waar! De uitslag van de scans was juist erg positief omdat de klieren (uitzaaingen) gekrompen zijn. Ook de bloed uitslagen waren niet slecht. Alhoewel mijn psa voor de vierde keer op rij iets gestegen was, is er geen reden voor zorg.

Dat is natuurlijk super fijn maar soms voelt het niet zo. Dan heb ik mij zo druk gemaakt van tevoren, dat het kwartje even tijd nodig heeft om te vallen. Dit gebeurt vaker maar het voelt alleen niet ok. Alsof ik mij schuldig voel dat ik niet opgelucht ben, of liever gezegd opgelucht reageer. Ik haal mijn schouders erbij op, knuffel Kitty nog eens extra en samen bedenken we dan; het komt wel goed!

Altijd heb ik een hekel gehad aan achtbanen maar nu zou ik willen dat ik in een echte achtbaan zit in plaats van deze virtuele! Deze ben ik zo zat..

Het is wat het is..