In 1994 ben ik de opleiding voor rijinstructeur gaan doen bij de Verkeersacademie in Nieuwegein om in 1995 als rijinstructeur aan de slag te gaan bij Fly-over. Dit heb ik een kleine 6 jaar met plezier gedaan maar achteraf denk ik dat ik er nog niet helemaal klaar voor was. Ik ben toen op de technische dienst gaan werken bij Strik afrekensystemen, wat totaal iets anders was. Terug in de automatisering, terug in loondienst. Hier was mijn eerste ontmoeting met Elke, wie later een lieve en dierbare vriendin zou gaan worden.

Een sprongetje in de tijd; Tien jaar later stonden Kitty en ik voor de beslissing, ga ik de jongens zelf lesgeven of gaan we een godsvermogen uitgeven aan een rijschool voor het rijbewijs van de jongens. Marco Pas gaf mij toen het zetje om in ieder geval hier serieus over na te denken. Nadat we in gesprek gegaan zijn met de jongens en zij hier hun zegen over uitgesproken hadden, heb ik voor de tweede keer de opleiding doorlopen. Mijn bevoegdheidspas was namelijk helaas verlopen. Deze keer heb ik er iets minder lang over gedaan en al snel (28 januari 2011) zat de eerste leerling naast mij. Dat was niet één van de jongens maar dat was een jongedame genaamd Fantaye. Tijdens de opleiding was mij namelijk duidelijk geworden dat ik dit vak wel erg leuk vond. Daarom had ik besloten om te stoppen als applicatie programmeur bij Whitevision en als Fulltime zelfstandig rijinstructeur aan de slag te gaan.

Een belangrijke, grote stap die gesteund werd door Kitty en de jongens. Zonder deze steun was ik er nooit aan begonnen!
Remy, Yannick, Lars, Ralph… zo maar een aantal namen van “kids” die bij mij hun rijbewijs hebben gehaald. Nee niet zo maar namen, het zijn de belangrijkste mensen uit mijn leven die er hebben bijgedragen dat ik dit prachtige beroep heb mogen uitvoeren. Zij zijn uiteindelijk degene geweest die zich van zoon tot leerling transformeerde, elke keer als ze bij mij in de auto stapte voor een rijles. Dank jullie wel jongens, dat jullie zoveel vertrouwen in mij hebben getoond. Ik ben waanzinnig dankbaar én trots op jullie!

Natuurlijk zijn er meer mensen geweest die met mijn hulp hun rijbewijs hebben gehaald. Mijn schoondochter Daniëlle was er daar ook eentje van. Zij hebben stuk voor stuk voor veel plezier en gezelligheid gezorgd. Persoonlijk ben ik hierdoor enorm gegroeid. Kitty zei weleens “jij gaat niet meer in loondienst werken, dat is echt niet goed voor jou… en voor ons! 🤔”. Ik wilde ook niet anders meer. Altijd ben ik een job-hopper geweest, op zoek naar afwisseling want na een jaar of 4 a 5 ging ik mij vervelen. De afgelopen tien jaar als ondernemer, als rijinstructeur, waren zo gaaf en zo leerzaam voor mij, zo vol voldoening en trots dat ik nooit serieus het idee heb gehad om hiermee te gaan stoppen. Tot nu …

Nu is het toch zover gekomen. Oorspronkelijk was het plan om eind februari 2021 te stoppen maar door de Covid-lockdown is het 9 april geworden. 123 maanden nadat ik een tweede start heb gemaakt als rijinstructeur, heb ik toch het bijltje erbij neer moeten gooien. Met vreselijk veel pijn in mijn hart heb ik afscheid moeten nemen van een bizar fijne, gezellige en leerzame tijd. Natuurlijk waren er ook diepe dalen maar die werden ruimschoots gecompenseerd door de hoge pieken die dit beroep ook kent. Hoeveel energie je wel niet krijgt van een leerling die in het begin erg angstig is, absoluut niet besluitvaardig en dan op examen met vlag en wimpel slaagt! Wat een geweldige boost! En wat dacht je van die ene leerling die het rijden echt niet leuk vond, er steeds maar weer van baalde als ze moest lessen want het ging ook echt niet lekker, vervolgens overstapt naar de automaat. Ze bloeide weer helemaal op en kreeg weer plezier in het autorijden! De vaak hartverwarmende reacties van leerlingen maar ook van ouders, vaak ook vóórdat ze geslaagd waren. Ik heb nooit echt reclame hoeven maken, mijn auto zat altijd met gemiddeld 45 leerlingen vol. 80 procent kwam via-via bij mij hun rijbewijs halen en daar ben ik trots op.

September 2016 veranderde er heel veel in mijn en ons leven als gezin want ik kreeg de diagnose kanker. Ik was zo ziek dat ik ruim een jaar niet zelf kon rijden maar gelukkig was daar mijn redder in nood: Ron. Hij wist mijn leerlingen goed op te vangen en ik ben hem ook ontzettend dankbaar voor zijn hulp en de hulp van zijn vrouw Suzanne. Het is fijn om te zien dat hij deze kans goed kon gebruiken om daarna als zelfstandig rijinstructeur zijn eigen rijschool op te bouwen. Alleen al, maar niet alleen, het feit dat ik hem bij Nxxt kon weghouden was op zich al voldoening genoeg 😉 en ik weet zeker dat hij daar ook beter van is geworden! Een zogenaamde win-win-win situatie.

Nadat ik langzaam maar zeker het stokje weer had overgenomen, kon het herstel beginnen. Iedere keer maar weer een uurtje meer, met het idee dat ik uiteindelijk weer ongeveer aan de 40+ uur zat. Helaas bleek al snel dat ik niet zoveel energie meer had. Ik kreeg steeds meer last van vermoeidheidsklachten waardoor ik in augustus 2020 de beslissing moest nemen om helemaal te gaan stoppen. Het zou niet eerlijk naar mijn leerlingen zijn om nog langer door te gaan. Ik was bang dat ik ze niet meer de aandacht kon geven die ze verdienden. Vanaf dat moment ben ik begonnen met afbouwen om uiteindelijk in februari 2021 helemaal te stoppen. Uiteindelijk werd dat dus april, want Corona.
Dit is een vreselijk moeilijke beslissing geweest. Het moment dat je je realiseert dat je ziek bent en daardoor in eerste instantie niet kunt werken is al moeilijk. Toen kwam het besef dat ik wel kon werken maar wel beperkt en even later viel het kwartje dat het echt niet meer zou gaan worden, beter nog, ik moest gas terugnemen om uiteindelijk nog maar 25% te werken. Uiteindelijk kwam het besef dat het eigenlijk helemaal niet meer ging en dat ik helemaal moest stoppen. Boos, verdriet, onmacht, niet eerlijk… ze kwamen (en komen nog steeds af en toe) allemaal langs.

De afgelopen tien jaar zijn geweldig geweest. Ik heb mij als rijinstructeur dankbaar gevoeld bij veel leerlingen om, hopelijk, een fijne, blijvende herinnering achter te laten. Ik was buiten rijinstructeur ook de psycholoog waarbij veel leerlingen hun verhaal kwijt konden en ik was soms een inspirator voor sommigen om ze te vertellen wat ze allemaal, buiten het feitelijke autorijden, in hun mars hadden. En een motivator zodat ze vol vertrouwen de eindstreep haalden. Eén keer was ik zelfs de mediator tussen twee leerlingen. Een bijzonder veelzijdig beroep kan je wel zeggen. Het is een fijn en dankbaar gevoel om zo’n positieve invloed op het leven van anderen te hebben. Maar ik had natuurlijk ook mijn nukken en sommige benoemde dat aan mij. Dat was soms confronterend maar ook was ik daar erg dankbaar voor. Dat was een goede spiegel voor mij.

Volgens een redelijk accurate schatting heb ik ongeveer 600 mensen aan hun rijbewijs geholpen in totaal 16 jaar rijinstructie! Een behoorlijk aantal waar ik trots op ben. Met die gedachte ga ik deze fase achter mij laten. Ik ga dit vak en al mijn leerlingen vreselijk missen!

Een nieuwe fase, een nieuw tijdperk die hopelijk heel lang mag duren.