Donderdag 30 september half elf in de ochtend. Ik zit op een riante stoel op de dagbehandeling oncologie, gebouw NG, vierde etage van het Emc. We hebben zojuist de voorlichting gekregen over deze chemotherapie en omdat dit de eerste kuur is, mag Kitty erbij blijven. Tijdens de voorlichting komen veel zaken langzaam weer boven van onze eerdere ervaringen met chemotherapie dus het is niet allemaal nieuw voor ons. Het infuus is aangesloten en de eerste medicijnen tegen de bijwerkingen worden toegediend. Ik word daar wat suf van zoals verwacht en terwijl ik mijn ogen sluit, laten ze de eerste druppels lopen van de chemokuur.

Ik ben deze dag heel strijdlustig begonnen want ik zou dat varkentje weleens wassen. “Kom maar op met die chemo” zei ik nog een poosje geleden. Al snel kom ik op deze woorden terug…

Een aantal weken en kuren verder moet ik toch toegeven dat de therapie heel erg tegen valt. Er zijn momenten dat ik mij oprecht afvraag “Waar doe ik dit voor?” en “Is het dit wel waard?”. Had ik vijf jaar geleden een hersteltijd na de chemo van een dag of vijf/zes (althans zo herinner ik het mij), heb ik nu een hersteltijd van bijna een week of twee. Ik moet er wel bij zeggen dat er wat problemen bij zijn gekomen waardoor ik ook een weekje in het Amphia mocht komen logeren. Echter kuur op kuur op therapie op therapie, hoe lang ook geleden, dat gaat niet in je koude kleren zitten. Zonder overdrijven was het echt heel zwaar en heb ik er dingen voor moeten laten wat ik erg jammer vond. Begrijp me niet verkeerd, er zijn ook nog steeds momenten geweest waar ik wel van heb genoten. Het was niet alleen maar kommer en kwel ;-).

Iedere keer als ik het even te kwaad had, zei ik tegen mijzelf “je weet waar je het voor doet Thé!”. Het moment waar ik naartoe leefde was eind november, de dag dat de scans gemaakt gingen worden en we te horen zouden krijgen of de chemo wel of niet aanslaat. Wat er dan door mijn hoofd schiet is de extra tijd die mij gegeven zou worden door deze therapie.

Donderdag 25 november, half vier in de middag. Zowel de MRI als de CT scan zitten er op en we zijn onderweg terug naar huis. Ietwat nerveus voor de uitslag maar toch wel met goede hoop. Maandag 6 december krijgen we de uitslag en daar kijken we naar uit.

Donderdag 2 december, iets over tienen in de ochtend. Ik zit aan mijn laptop wat oude foto’s en filmpjes uit te zoeken en Kitty zit in de werkkamer te werken. Mijn telefoon gaat en ik zie dat het een anonieme beller is. Ik verwacht geen telefoontje vanuit het ziekenhuis dus ik ben erg verrast als ik Robbrecht haar stem aan de andere kant hoor. Ik weet direct, en dat zeg ik ook tegen haar, dat ze slecht nieuws heeft. Zij beaamt dat en ik loop ondertussen naar de werkkamer waar Kitty aan het werk is. Ik zet mijn telefoon op speaker en laat Robbrecht haar verhaal doen. De uitslag van de scans zijn er en ze heeft iets verontrustends gevonden. Er blijken plekjes in de lever te zitten die er eerst niet zaten. Haar conclusie is dat de chemo niet aanslaat en deze wordt dus ook per direct opgeschort. Ze wil een biopt laten nemen om te onderzoeken of het inderdaad uitzaaiingen van de prostaatkanker zijn maar het vermoeden is dat dat hoogstwaarschijnlijk wel het geval zal zijn. Dit zou betekenen dat de kanker is gemuteerd en ineens aan andere koers gaat varen. Dit gebeurd niet vaak maar kan wel gebeuren. We bespreken even heel kort wat de te nemen stappen zijn maar erg veel wijzer worden we daar niet van. Robbrecht kan er nog niet zoveel over vertellen. Totdat ze weet wat er uit het biopt komt is het voor haar ook gissen. Ook gaan ze het weefsel voor een studie gebruiken en het dna bepalen van de kanker zoals ie nu is. Wellicht is daar nog iets van winst te behalen met een specifieke behandeling.

Kitty en ik moeten dit nieuws verwerken en vallen huilend in elkaars armen. We realiseren ons dat dit echt slecht nieuws is maar we weten ook dat we in goede handen zijn bij Robbrecht. Zij zal er alles aan doen om mij de best mogelijke behandeling te geven die er is. 

Er wacht ons een hele moeilijke maar belangrijke taak en dat is het inlichten van de kinderen. We hebben met hun afgesproken om zowel slecht als goed nieuws heel efficiënt maar onpersoonlijk per Whatsapp te doen. Dit om te zorgen dat ze allemaal zo snel mogelijk en tegelijkertijd op de hoogte zijn. De reacties die vrijwel direct binnenkomen spreken voor zich. Stuk voor stuk verdrietig en geschrokken. We spreken met hun af dat we, zodra we de uitslag van het biopt hebben en we meer weten, dat we dan bij ons thuis afspreken om het nieuwe behandelplan met hun te bespreken.

Kitty en ik besluiten een korte boswandeling te maken waar we allebei heel erg aan toe zijn en kijken daarna een Disney Kerstfilm (jawel!) om even onze gedachten te verzetten. Dat lukt wel een beetje om vervolgens daarna de rest van onze vrienden en familie ook in te lichten. Ook dit doen we via Whatsapp om vervolgens mijn telefoon direct weg te leggen. Hoe lief en betrokken de reacties ook zijn die vervolgens ongetwijfeld binnenkomen, ik heb even geen behoefte en ook geen energie om direct hierop te reageren. Uiteindelijk pak ik mijn telefoon in de loop van de avond en ga een voor een de reacties beantwoorden. Het doet goed, zoals altijd, hoeveel warmte, liefde en betrokkenheid ik ontvang via deze elektronische weg.

Er hangen wederom donkere wolken boven ons hoofd. De karretjes van de achtbaan zijn ook weer in beweging gekomen en voor mijn gevoel hebben we zojuist een driedubbele looping met een kurkentrekker gemaakt. Ook nu houd ik Kitty d’r hand stevig vast en ik voel de handen van mijn kinderen op mijn schouder. Kitty en ik leunen tegen elkaar aan en zeggen nogmaals, zoals we elke dag doen, dat we van elkaar houden. We kunnen niets anders doen dan afwachten. Binnenkort weten we hopelijk welke kant we op gaan. Een duidelijke richting is fijn omdat dat houvast geeft, hoe lang of hoe kort dat dan ook is. De onzekerheid van niet weten hoe verder is killing (sorry voor de woordkeuze).