Afgelopen dinsdag was het eindelijk weer eens zover. Ik mocht weer op bezoek komen bij Robbrecht, mijn oncoloog. De afgelopen twee keer kreeg ik een andere arts omdat ze vakantie had of gewoon vol zat maar vandaag dus gewoon weer bij mijn eigen vertrouwde Debby. Hoe dat bezoek ging, vertel ik je zo.

Sinds een maand ben ik aan de nieuwe behandeling begonnen. Parallel hieraan doe ik, zoals ik de vorige keer heb verteld, ook mee aan een studie naar een nieuw medicijn. Doordat ik meedoe aan die studie moet ik de eerste tijd, elke twee weken naar Rotterdam afreizen. Dit kost veel tijd, sowieso het reizen maar ook het bezoek aan het het EMC zelf kan weleens uitlopen. Gisteren had ik alleen maar bloedprikken, afspraak met de research verpleegkundige en een afspraak bij Robbrecht om daarna weer terug te gaan naar de verpleegkundige. Appeltje-eitje zou je zeggen. Ik was er rond 12.30 en ik ging pas om 17.30 weer weg waarbij ik de lift heel vaak van binnen heb gezien ;-). Ach, soms zit het mee en soms zit het tegen. Tot op heden hou ik het wel vol, het is tenslotte voor een goed doel, maar het kost wel de nodige energie. Als ik thuiskom van een bezoekje aan het EMC is het meestal wel gedaan met ons Theotje.

De nieuwe, reguliere, behandeling bestaat uit pillen zo groot als een halve tuinboon. Daar moet ik er twee van innemen ’s ochtends waardoor ik meteen niet meer hoef te ontbijten, zo groot zijn die dingen 😉 Het doel van deze medicatie is eigenlijk hetzelfde als de injecties die ik al drie jaar krijg. De uitbreiding van de kankercellen tegen gaan. Alhoewel de injecties niet meer goed genoeg hun werk deden, moet ik die wel blijven krijgen aangezien ze nog wel iets doen.

Aangezien ik ze nu een week of vier aan het innemen ben, is het de vraag of deze behandeling aanslaat. Dus dat hield mij de afgelopen dagen best wel bezig. Zeg maar gerust dat de welbekende angsten hun kop weer opstaken. Met flinke zenuwen die in mijn keel gierden reed ik dus naar Rotterdam.

Eén van de redenen dat ik Robbrecht zo vreselijk fijne dokter vind is dat ze mij kent. Ze zegt gewoon waar het op staat, zo ook vandaag. Het eerste wat ze mij direct bij binnenkomst kan melden is dat ze tevreden is met mijn bloedwaarden! De PSA blijkt van 14 (4 weken geleden) naar 2,5 gezakt te zijn!! Ook de overige waarden geven aan dat de medicatie zijn werk lijkt te doen.

Dat is super fijn nieuws!!

Vlak voordat ik aan de terugreis begin, stuur ik iedereen een apje, zoals ik altijd doe als ik een uitslag heb. Deze keer geeft het mij een enorm fijn gevoel om nu eens een keer met goed nieuws te komen. Ik merk dat het best wel lang geleden is dat ik dergelijk goed nieuws heb gekregen en als ik dat nu vertel tegen alle mensen die mij lief zijn merk ik dat ik hiervan blij wordt. Het is gewoon veel leuker om goed nieuws te brengen dan slecht nieuws.. Wat ik bij mijzelf ook merk is dat ik blij ben voor die mensen dat ze ook eens iets minder zorgen maken om mij en ook eens echt blij hiervan kunnen worden.

Ik realiseer mij dat dit maar tijdelijk zal zijn. Hoe tijdelijk weet niemand dus we zien het wel. We gaan ervan genieten voor zolang het duurt.

Hoe dan ook; Beter dan dit nieuws kan en mag ik niet hopen en wordt het ook niet maar ik ben er heel erg tevreden mee!

Alhoewel het een doordeweekse avond was, hebben Kitty en ik er toch een glaasje op gedronken 😉