Ik voel me niet blij of opgelucht.

Hoe dat komt? Geen idee!

Waarom ik blij moet zijn? Omdat ik een uitslag heb gekregen die niet slecht was.. Of om in de woorden van mensen om mij heen te spreken: ik heb een uitslag gekregen die heel goed is.

Elke keer als ik een uitslag krijg na een periodieke controle, elke drie maanden ongeveer, stuur ik mijn familie en vrienden een whatsapp bericht. Deze onpersoonlijke maar efficiënte manier van communiceren is heel handig gebleken. Iedereen is er blij mee dat ze snel de uitslag krijgen. Als ik iedereen persoonlijk moet gaan bellen, ben ik zo anderhalve dag bezig. Er is er overigens eentje die trouw elke keer belt zodra ik de uitslag heb gekregen en dat is Bianca. Ik reken er tegenwoordig op dat ze mij even belt want, zo zegt zij, ze wil het het liefste uit mijn mond horen met de bijbehorende toelichting ;-). Heel erg attent en lief en doet mij erg goed!

Afgelopen woensdag zijn Kitty en ik weer naar het EMC afgereisd en hebben we de uitslag gekregen van de scans en het bloedonderzoek. De arts, helaas niet mijn eigen arts (nog even geduld..), gaf direct aan dat de scans er goed uitzagen. Verder had ie van het bloed nog niet alle uitslagen binnen maar hij was hoe dan ook tevreden over de gang van zaken.

Goed nieuws dus.. Ik zie opluchting op het gezicht van Kitty en ben oprecht blij voor haar. Ik voel het zelf nog niet zo en ook als ik Bianca aan de telefoon heb probeer ik te ontdekken hoe dat komt. Het voelt erg verkeerd dat ik niet euforisch reageer op dit nieuws. Het voelt erg verkeerd en een soort van verraad als ik al die lieve berichten krijg als antwoord op mijn bericht. Iedereen is blij en gelukkig voor mij, voor ons en doet mij absoluut goed maar ik kan even niet bij dat gevoel merk ik. Ik voel mij schuldig dat ik niet zo fijn kan reageren op dat goede nieuws. Schuldig omdat ik ook blij moet zijn met dat nieuws toch?

De vraag is, is dat erg? Zowel Kitty als Bianca geven aan dat het voelt zoals het voelt. Niets moet, alles mag! Het is ergens misschien ook wel logisch dat ik mij zo voel. Het is namelijk iedere keer weer spannend en ik loop mij, weliswaar minder dan voorheen maar toch, druk te maken over de uitslag. Gezien de huidige situatie met het corona-virus is het wellicht nog veel begrijpelijker. Het te verwachten slechte nieuws is slechts een kwestie van tijd. Toch voel ik mij niet blij nu het nog niet zover is. Tenminste op dit moment, dat gevoel komt wel. Misschien niet vandaag of morgen maar het komt echt wel. Dat heeft de ervaring wel geleerd.

Ik vind het lastig om leuk terug te reageren naar al die mensen die goedbedoelde reacties sturen. Met die reacties ben ik echt wel erg blij maar ik kan het even niet opbrengen.

Gelukkig lees ik vaker van mensen (lotgenoten) die een “positieve” uitslag hebben gekregen en daar niet direct blij mee kunnen zijn. Ik realiseer mij dat ik daar dus niet alleen in sta. Wat het precies is en wat je eraan kan doen, weet trouwens niemand maar één goede raad neem ik echt ter harte:

“We hoeven niet altijd alles te verklaren of te snappen. Het is wat het is, laat het er zijn en ga daarmee verder.”

Nou, dat doe ik dan maar..