… en dat was een lastige keuze!

Ik kies ook voor Kitty en mijn jongens. Ik kies voor mijn lieve meisjes en dierbare vrienden en familie. Maar bovenal kies ik voor mijzelf!

Alhoewel ik er inmiddels wel een soort van vrede mee heb dat ik nog maar 15 uur in de week werk, is dat zeker in het begin wel anders geweest. Een gezonde werkethos is mij wel bijgebracht, vandaar dat ik er heel veel problemen mee had om minder te werken in het begin. Ook dat went en noem het accepteren maar uiteindelijk leer je daarmee leven. Echter de laatste maanden begon de twijfel of ik wel op de juiste manier bezig was. Mijn werk als rijinstructeur is echt kei leuk maar vergt erg veel energie waardoor ik daarnaast niet veel kan ondernemen. Natuurlijk doe ik dat wel en ga daarbij regelmatig over mijn grenzen heen maar moet ik later altijd de prijs daarvoor betalen.
Het lesgeven kost mij steeds meer energie, of eigenlijk moet ik zeggen dat er steeds minder energie overblijft.

De laatste tijd ben ik dus aan het twijfelen geweest wat nu wijsheid is. Dat heb ik mij vaker afgevraagd hier ;-), zo ook deze keer. Blijkbaar is het voor mij belangrijk om heel wijs te zijn.. (flauw grapje).

Werken stond altijd centraal. Alles wat ik doe en deed, draaide om het werken heen. De laatste jaren is daar wel een verschuiving in gekomen maar de kern bleef staan. Als ik kan werken dan gaat het dus goed. Nu tijd om een ander centraal punt te zoeken en die heb ik gevonden. Dat ben ik!

Alhoewel het mij erg zwaar valt, heb ik het besluit genomen om de komende zes maanden mijn werk als rijinstructeur af te bouwen en definitief te stoppen per eind februari 2021. Dit valt erg zwaar omdat ik nu al weet dat ik het lesgeven en mijn leerlingen heel erg ga missen. Dat het mij lukt om de tijd zinvol in te vullen met dingen waar ik echt blij en gelukkig van word, daar heb ik wel vertrouwen in. Het blijft echter een vervelende beslissing in meerdere opzichten. Het is in mijn ogen ook een bevestiging van mijn ziekte, het is een bevestiging van het feit dat ik steeds minder energie heb, het is ook een bevestiging dat ik dus een volgende fase van mijn ziekte in ben gegaan. Iets waar ik mij heel lang tegen verzet heb, is het accepteren van het feit dat ik ziek ben. Misschien is dit een eerste stap naar een soort van acceptatie..

Kiezen voor mijzelf… dat is zo ongeveer het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Altijd aandacht en zorg voor een ander maar nu is het tijd om mijzelf te gaan denken!

Hakuna Matata!